Kao da odrastati u ratu pod rizikom smrti i kasnije u državi koja se i poslije rata svakodnevno uništava nije dovoljno teško, pa je mladim Bosancima i Hercegovcima na pleća svaljen još veliki unutrašnji neprijatelj – praksa nepotizma – prepreka koja omogućava napredak ne po kvaliteti nego po familijarnim i stranačkim pripadnostima.
Ipak, čak i u najbolesnijim sistemima vrijednosti, pojedinci se uspiju probiti – najviše zahvaljujući vjeri u svoj rad, svoje kvalitete i jasnoj viziji šta žele postati u budućnosti.
Rat i nepotizam su po svim pravilima igre trebalo da spriječe Edina Džeku, Ervina Zukanovića i Vedada Ibiševića da uopšte ostanu živi, a kamo li da u svom poslu postanu najbolji na svijetu, no oni su ipak uspjeli pobjeći svim zamkama i napraviti pravo čudo.
Vedadu Ibiševiću i njegovim roditeljima 1992. godine bila je bliža smrt u Vlasenici, nego li život porodice svjetske fudbalske zvijezde.
Prvo je pobijedio smrt, a onda je u američkom u to vrijeme ne pretjerano fudbalski potentnom ambijentu Vedo odlučno grabio da postane fudbaler najvećeg svjetstkog ranga. Ni rat, ni tadašnji niži nivo mogućnosti fudbalskog razvoja u Americi nisu ga spriječili da u Europi napravi veličanstvenu karijeru koju je krunisao najvažnijim golovima u historiji reprezentacije BiH – golu koji nas je direktno odveo na jedino veliko takmičenje, ali i prvom historijskom golu na tom istom velikom takmičenju – protiv Argentine na Marakani u Rio de Janeiru na otvaranju SP 2014 u Brazilu.
Blizu smrti u više navrata bili su i Edin Džeko i Ervin Zukanović odrastajući u opkoljenom Sarajevu na koje je dnevno padalo prosječno 333 granata iz koje se svake raspršavalo nekoliko desetina ubojitih gelera, no na kraju su i oni završili na svjetskoj fudbalskoj pozornici.
Ervin je svakodnevno slušao u podrumu kako njegove komšije iz sarajevskog naselja Švrakino pričaju kako zli ljudi djecu po Sarajevu ubijaju iz snajpera. I njegova mama, baš kao i Edinova, uz najveći strah i rizik na svijetu puštale su svoje sinove na ulicu, jer ipak nisu mogle ubiti dječiju želju za igranjem sa drugom djecom, a u tom vrelom i nesigurnom saraejvskom krvavom asfaltu su Ervin i Edin čvrsto odlučili da će postati veliki fudbaleri.
Edin je imao više sreće, pa je dobio priliku u svom Željezničaru, dok Ervin nije imao ni tu priliku, ali nije odustajao. Bez ikakve jasne adrese se zaputio u Europu gdje je uz fudbal da preživi radio različite poslove, jeo svašta i spavao svugdje, ali nije odustajao od svog cilja. Daleko od toga da je Džeki bilo lako kada se uz ponudu tada nepoznatog češkog menadžera zaputio u Češku.
Ervin je na kraju preskočio sve nepravde i probleme i došao u Italiju gdje je napravio sjajnu karijeru i ostavio veliki trag sa više od 130 dobrih nastupa u Seriji A, od čega je bio vrhunac transfer u Romu za koju je čak igrao u Ligi Šampiona protiv Real Madrida na Santiago Bernabeu. Da, onaj isti Ervin koji je nekoliko godina prije “talijanskog sna” svaki dan od šest ujutro radio staklarski posao dok je igrao fudbal u Austriji.
Šta tek reći o Edinu, koji je u Italiji, Engleskoj i Njemačkoj oborio mnoge svjetske rekorde i za kojeg se zna od Amerike do Australije, a svojoj Bosni i Hercegovini donio slavu gdje god se prati fudbalska lopta.
Ova tri sjajna momka imali su sve preduslove za neuspjeh, čak i veću šansu da budu mrtvi nego živi, ali su uz vjeru u svoj rad i svoje kvalitete, te jasnu viziju, uspjeli napraviti čudo u stilu najvećih filmskih heroja koji su se poput boksera Rockya iz ponora uspjeli popeti do trona.
Veliko je pitanje šta bi bilo sa Vedadom, Ervinom i Edinom da su ostali u Bosni i Hercegovini gdje bi bili prepušteni sistemu u kojem njihove profesionalne kvalitete ne bi bile glavni kriterij za napredak u životu i karijeri, ali je jasno da je njihova herojska i prava ratnička priča jasna poruka svim mladim ljudima da ne odustaju od svog rada, kvalitete i vizije, te da poštovanje idu tražiti tamo gdje se ljudi cijene po kvaliteti, a ne po prezimenu i stranačkoj iskaznici.
Herojske priče ova tri čovjeka prepoznale su i producentske kuće. O Edinu Džeki opširnu reportažu snimio je talijanski Sky, snima se priča i o Vedadu Ibiševiću, a Ervin Zukanović dobio je nedavno ponudu da se o njemu snimi dugometražni dokumentarni film.
(Reprezentacija.ba)
